Zasiedzenie

Zasiedzenie jest pierwotną formą nabycia właśności.

Ustawodawca w sposób odmienny określił zasady nabycia własności przez zasiedzenie odnośnie nieruchomości oraz ruchomości.

Zasiedzenie nieruchomości

Posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Kto może nabyć własność nieruchomości przez zasiedzenie?

Własność nieruchomości może nabyć posiadacz samoistny nieruchomości.

Posiadanie samoistne jest stanem, w którym posiadacz zarówno faktycznie włada rzeczą (corpus), jak i przejawia wolę posiadania jej jak właściciel (animus rem sibi habendi).

Jakie czynności podejmowane w stosunku do nieruchomości świadczą o posiadaniu samoistnym? Na przykład:

– posiadanie nieruchomości z wyłączeniem innych osób, czynienie nakładów- budowa budynków itp, brak sporów granicznych, niekwestionowanie posiadania przez inne osoby, płacenia podatków.

Jak czas samoistnego posiadania musi upłynąć?

Aby posiadacz samoistny mógł nabyć własność nieruchomości przez zasiedzenie, musi posiadać nieruchomość co najmniej 30 lat w złej wierze lub 20 lat dobrej wierze.

Jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

Zasiedzenie ruchomości.

Posiadacz rzeczy ruchomej niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada rzecz nieprzerwanie od lat trzech jako posiadacz samoistny, chyba że posiada w złej wierze.

Nie jest zatem możliwe nabycie własności ruchomości w drodze zasiedzenia przez samoistnego posiadacza w złej wierze. Jedynie dobra wiara uprawnia do nabycia własności ruchomości przez zasiedzenie.

Dobra i zła wiara.

Zgodnie z art. 7 kodeksu cywilnego jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary.

Przyjęta aktualnie w doktrynie i orzecznictwie definicja dobrej wiary mówi, że jest to usprawiedliwiona nieznajomość prawdziwego stanu rzeczy, zwykle polegającego na istnieniu jakiegoś stosunku prawnego czy prawa. Na pojęcie dobrej wiary składają się zatem trzy elementy: przeświadczenie o istnieniu prawa lub stosunku prawnego (lub też o ich nieistnieniu); błędność tego przeświadczenia oraz możliwość usprawiedliwienia błędu w danych okolicznościach.

Za złą wiarę uznaje się znajomość prawdziwego stanu rzeczy oraz nieusprawiedliwioną niewiedzę o tym stanie rzeczy. W złej wierze – według tradycyjnej formuły – jest ten, kto „wie albo powinien wiedzieć”, przy czym „powinien wiedzieć” nie oznacza obowiązku prawnego, ale negatywną ocenę stanu niewiedzy, wyrażającą się w zarzucie, że dana osoba wiedziałaby o prawdziwym stanie rzeczy, gdyby zachowała się należycie.

Masz pytania ? Zadzwoń 663-421-721. Pomożemy Ci!